Wasił Kutinczew

Wasił Kutinczew
Васил Кутинчев
	; Wasił Kutinczew
	generał piechoty
Data i miejsce urodzenia	25 lutego 1859 ; Ruszczuk
Data i miejsce śmierci	30 marca 1941 ; Sofia
	Przebieg służby
Lata służby	1879–1918
Siły zbrojne	Armia Księstwa Bułgarii
Jednostki	5 pułk piechoty; 1 Armia; 2 Armia
Główne wojny i bitwy	wojna serbsko-bułgarska,; I wojna bałkańska,; II wojna bałkańska,; I wojna światowa
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Wasił Iwanow Kutinczew (bułg. Васил Иванов Кутинчев, ur. 25 lutego 1859 w Ruszczuku, zm. 30 marca 1941 w Sofii^[1]) – bułgarski wojskowy, generał piechoty.

Życiorys

Był pierworodnym synem Iwana i Stojanki^[2]. Po ukończeniu szkoły w rodzinnej miejscowości rozpoczął pracę w szkole. W 1878 rozpoczął służbę wojskową, a w listopadzie naukę w szkole wojskowej w Sofii^[1]. Po ukończeniu szkoły służył w Silistrze, a następnie w Rachowie. W tym czasie uczył się języka rosyjskiego i tłumaczył rosyjskie regulaminy na język bułgarski. W 1883 objął dowództwo kompanii piechoty w Ruse. Dwa lata później trafił do 5 pułku piechoty w Jambole, który przygotowywał się do działań przeciwko Turcji^[2].

Wojna serbsko-bułgarska (1885)

Po wybuchu wojny z Serbią, jednostka Kutinczewa wyruszyła w kierunku Sliwnicy, gdzie rozegrała się kluczowa bitwa wojny^[1]. 5 listopada Kutinczew walczył na prawej flance wojsk bułgarskich. W czasie walk został ciężko ranny dowódca pułku, a jego miejsce zajął kapitan Kutinczew. Wyróżnił się w walce o Siniatą Czukę w dniu 6 listopada^[1]. W dalszej części wojny dowodzone przez Kutinczewa oddziały dołączyły do majora Petko Stojanowa, zdobywając Dragoman i Caribrod. Wojnę zakończył, biorąc udział w zdobyciu Pirotu (15 listopada 1885)^[2]. Po zakończeniu wojny powrócił do Sofii, a rok później został przeniesiony do Ruse. Za udział w wojnie został odznaczony Orderem Waleczności IV klasy^[1].

W sądzie wojskowym i w sztabie

W styczniu 1887 Kutinczew objął dowództwo 10 pułku rodopskiego, a po awansie na majora 1 pułku sofijskiego. W tym czasie zajmował się kwestiami przezbrojenia armii i wyposażenia jednostek bułgarskich w karabiny szybkostrzelne Mannlicher. Od 1888 pełnił funkcję przewodniczącego sądu wojskowego w Starej Zagorze, a następnie sądu wojskowego w Sofii^[1]. W 1890 przewodniczył komisji śledczej badającej sprawę spisku oficerów, kierowanego przez Kostę Panica. W tym czasie pełnił funkcję tymczasowego zwierzchnika departamentu sądownictwa wojskowego w ministerstwie wojny^[1].

W latach 1893–1899 pełnił służbę w sztabach dywizji. W styczniu 1899 objął stanowisko dowódcy brygady 5 dunajskiej dywizji piechoty, a następnie podobne stanowisko w 1 sofijskiej dywizji piechoty. Po wybuchu powstania ilindeńskiego w 1903 stacjonował w Dupnicy, zajmując się przygotowaniem obrony granic przed ewentualną agresją osmańską. W tym samym roku po raz pierwszy objął dowództwo dywizji, przyjmując komendę nad 6 dywizją piechoty. W 1904 otrzymał pierwszy stopień generalski^[2].

Wojny bałkańskie

W 1912, w chwili wybuchu I wojny bałkańskiej, Kutinczew dowodził 1 Okręgiem Inspekcyjnym. Po objęciu dowództwa nad 1 Armią rozpoczął działania ofensywne w kierunku Stambułu^[2]. Podległe mu oddziały brały udział w bitwach pod Łozengradem i Kirkareli. Po niepowodzeniach armii bułgarskiej w bitwie pod Czataldżą, Kutinczew objął dowództwo nad siłami bułgarskimi operującymi pod Adrianopolem i Czatałdzą^[1]. Sukcesy, które odniósł w tych działaniach zostały nagrodzone przyznaniem Kutinczewowi Orderu Waleczności II klasy^[2].

W czasie II wojny bałkańskiej 1 Armia, dowodzona przez Kutinczewa działała na północnym kierunku operacyjnym, osiągając znaczne sukcesy w walce z Serbami i osiągając linię rzeki Timok. Atak rumuński na terytorium Bułgarii spowodował konieczność wycofania jednostek bułgarskich z Serbii, a generał Kutinczew został oddany do dyspozycji Naczelnego Dowództwa^[2]. Pod koniec wojny objął dowództwo zdziesiątkowanej 2 armii. Po zakończeniu działań wojennych powrócił na stanowisko dowódcy 1 Okręgu Inspekcyjnego^[1].

I wojna światowa

W 1915 Kutinczew otrzymał propozycję kierowania ministerstwem wojny ale odrzucił tę propozycję, sprzeciwiając się wyborowi gen. Nikoły Żekowa na głównodowodzącego armii bułgarskiej. W czasie wojny pracował w sztabie, a od listopada 1915 pełnił funkcję komendanta Morawskiego Inspektoratu Wojskowego. W maju 1917 został przeniesiony w stan spoczynku. 23 października 1918 otrzymał awans na generała piechoty, w grudniu 1918 przeszedł do rezerwy^[2]. Zmarł w 1941 w Sofii^[1].

Życie prywatne

Był dwukrotnie żonaty. Ze związku z Anastazją Witanową miał trzech synów i córkę.

Awanse

podporucznik (Подпоручик) (1879)
porucznik (Поручик) (1882)
kapitan (Kапитан) (1885)
major (Майор) (1887)
podpułkownik (Подполковник) (1891)
pułkownik (Полковник) (1895)
generał major (Генерал-майор) (1904)
generał porucznik (Генерал-лейтенант) (1912)
generał piechoty (Генерал от пехотата) (1918)

Odznaczenia

Order Waleczności 2. i 4. st. II klasy
Order Świętego Aleksandra I i V stopnia
Order Zasługi Wojskowej II stopnia
Order Stara Płanina I stopnia z mieczami

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Васил Кутинчев е първият действат офицер, получил званието генерал-лейтенант. desant.net. [dostęp 2023-10-09]. (bułg.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Генералът от пехотата Васил Кутинчев: Победата във войната се подготвя в мирно време. armymedia.bg. [dostęp 2023-10-09]. (bułg.).

Bibliografia

Rumen Rumenin: Офицерският корпус в България 1878-1944 г. vol.3. Sofia: Свети Георги Победоносец, 1996, s. 156.

[desant-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Васил Кутинчев е първият действат офицер, получил званието генерал-лейтенант. desant.net. [dostęp 2023-10-09]. (bułg.).

[army-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Генералът от пехотата Васил Кутинчев: Победата във войната се подготвя в мирно време. armymedia.bg. [dostęp 2023-10-09]. (bułg.).

[1]

[2]